تا کی می توانیم تصمیم گیرنده باشیم
(آینده فضای مجازی)
آینده فضای رایانه ای به سمت تمرکز گرایی مجازی در حرکت است، به عبارت دیگر افراد با در دست داشتن وسایل ورودی خروجی ساده (IO) به بسترهای ارتباطی متصل گشته و نیازمندی های خود را تامین می نمایند.
اگر بخواهم یک توصیف از این فضا را ارائه نمایم، می توان داستان خیالی زیر را متصور شد:
صبح که از خواب بیدار می شوی، یک لیست از کارهای اولیه صبح گاهی بر روی دیوار اتاقت نقش می بندد. اگر مبتلا به بیماری شبیه دیابت هستی که لازم است آزمایش هایی بر روی غلظت مواد در خون و بدنت تهیه شود، توسط یک چیپ به صورت کاملا خودکار انجام می گیرد و اگر تغییری در دارو یا پرهیز خاصی لازم باشد، به تو پیشنهاد می گردد. در میز صبحانه، گزیده از اخباری که دوست داری نمایش داده می شود. گزیده ای از کارهای روزانه متداول مثل چک کردن موجودی و صورت حساب بانکی بر روی همان میز صبحانه انجام می گیرد. خلاصه تو در محیطی زندگی می کنی صدها و شاید هزاران رایانه بر اساس یک زیر ساخت شبکه در حال انجام فعالیت های کوچک و به هم زنجیر شده می باشند.
این فضای زیر ساخت، زمینه ای را ایجاد می نماید تا نوعی تعامل اطلاعاتی جدی شکل بگیرد. در این فضا که قرار است محیط هوشمند شود و بر اساس تحلیل سنسورهای مختلف از خود واکنش هوشمند نشان دهد، یک پرسش اساسی مطرح می شود، که تا کجا انسان می تواند ادعا نماید که اوست که تصمیم گیرنده می باشد؟
اینترنت نیز به عنوان شاهراه اطلاعاتی در این فضا مطرح است. به گونه ای که مبتنی بر زیر ساخت شبکه ای سرویس های مختلف ارائه می گردد. تجمیع اطلاعات در این فضا برای تامین نیازهای کاربران انجام می گیرد. سرویس دهندگانی مانند گوگل، اسکایپ دست به ارائه سرویس های مکالمه نموده اند که با این منطق قابل توصیف می شود. یعنی در آینده وسایل ارتباطی ساده نقطه شروع این حرکت می باشد.
راهکار پیش نهادی برای متولیان فاوا کشور
حرکت به سمت راه اندازی ارائه دهندگان یکپارچه اطلاعات مبتنی بر رویکرد فرهنگی و نیازهای کاربران ایرانی
